Neurologopeda
Terapia neurologopedyczna obejmuje likwidowanie zaburzeń komunikacyjnych spowodowanych uszkodzeniem ośrodkowego i/lub obwodowego układu nerwowego. Przeznaczona jest dla osób, które wskutek różnych czynników (wypadków, urazów, chorób, czynników rozwojowych i okołoporodowych) utraciły mowę lub mają trudności z jej opanowaniem w zakresie nadawania i odbioru.
Kiedy do neurologopedy?
- Twoje dziecko mało gaworzy, a w miarę jego rozwoju mowa nie rozwija się lub rozwija w bardzo wolnym tempie
- Twoje dziecko ma problem z jedzeniem, tzn. ma trudności ze ssaniem, połykaniem, gryzieniem, odmawia przyjmowania pokarmów o określonej konsystencji
- Twoje dziecko nadmiernie ślini się, ma stale uchyloną buzię
- Twoje dziecko jest dzieckiem z tzw. grupy ryzyka, tzn. jest wcześniakiem, urodziło się z ciąży o nieprawidłowym przebiegu, z obciążonym wywiadem okołoporodowym
- Twoje dziecko ma zdiagnozowane zaburzenia neurologiczne, zespół genetyczny, zaburzenia ze spektrum autyzmu, opóźnienie psychoruchowe.
- Twoje dziecko nie mówi płynnie, tzn. bardzo często powtarza sylaby, wyrazy.
Zakres terapii neurologopedycznej:
- Terapia mowy u dzieci z afazją
- Terapia mowy u dzieci z dyzartrią
- Terapia dzieci z opóźnionym rozwojem mowy
- Terapia mowy u dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu
- Terapia mowy u dzieci po operacjach rozszczepu wargi i podniebienia
- Terapia dzieci z mutyzmem
- Terapia mowy u dzieci z powodu niepełnosprawności intelektualnej
- Terapia mowy dzieci jąkających się
- Terapia dzieci z zaburzeniami rozwoju psychoruchowego, wadami rozwojowymi, porażeniem mózgowym
- Terapia dzieci z zaburzeniami procesów czynności pokarmowych
Więcej
Zakres i intensywność terapii neurologopedycznej oraz dobór materiału terapeutycznego ustalane są zawsze indywidualnie po badaniu neurologopedycznym, analizie historii choroby, uwzględnieniu możliwości dziecka oraz jego stanu ogólnego i wydolności organizmu. Terapia ma pobudzić lub poprawić czynne i bierne posługiwanie się mową.
W terapii neurologopedycznej nieodzownym elementem jest stymulacja procesów psychicznych wpływających na kształtowanie się mowy, tj. uwagi, pamięci, myślenia. Wybór metod terapii zależy od rodzaju zaburzenia oraz indywidualnych potrzeb dziecka. Kluczową rolę odgrywa tutaj czas oraz intensywność prowadzonych oddziaływań terapeutycznych. Wczesny etap wykrycia zaburzenia daje większą szansę na poprawę lub wyleczenie.
Dla pobudzenia pracy mózgu i integracji różnych zmysłów, stosuje się wizualizacje i działa poprzez różne bodźce. Dziecko jest w stanie lepiej rozumieć i więcej mówić, do tego, dzięki ćwiczeniom oddechowym, fonacyjnym i artykulacyjnym jego aparat mowy staje się bardziej sprawny. Wypracowane schematy porozumiewania się pozwalają dzieciom lepiej odnajdywać się w różnych sytuacjach komunikacyjnych. Terapię dzieci niemówiących prowadzi się z wykorzystaniem alternatywnych metod komunikacji, np. PECS.
Jednym z najważniejszych aspektów terapii jest współpraca z najbliższym otoczeniem dziecka, praca nad motywacją oraz mobilizowanie go do aktywnego i świadomego korzystania z wypracowanych na terapii umiejętności komunikacyjnych.